Πισίνα στο Απολλώνιο

Η πισίνα αποτελεί νέα προσθήκη στον υπαίθριο χώρο μονοκατοικίας, στον οικισμό Απολλώνιο στο Πόρτο Ράφτη Αττικής. Το υφιστάμενο κτήριο σχεδιάστηκε το 1977 από τον αρχιτέκτονα Κωνσταντίνο Δεκαβάλλα. Στο σύνολο της κατασκευής διαφαίνονται οι σχεδιαστικές αρχές του μοντερνισμού, που συνδυάζονται με παραδοσιακά στοιχεία και υλικά. Το αρχιτεκτονικό λεξιλόγιο της διώροφης οικίας – εμφανές σκυρόδεμα, μεγάλα υαλοστάσια, ξύλινες πέργκολες, πέτρινες τοιχοποιίες, κεραμικά πλακίδια terracotta- ενσωματώνεται πλήρως στο άμεσο δομημένο περιβάλλον του οικισμού.  

Ζητούμενο της προσθήκης ήταν ο εκσυγχρονισμός της οικίας σύμφωνα με τις σύγχρονες ανέσεις μίας κατοικίας διακοπών, με τρόπο που να προσαρμόζεται ομαλά και να μην αντίκειται στους μορφολογικούς κανόνες του οικισμού. Η προτεινόμενη επέμβαση έχει σχεδιαστεί με τον ίδιο τον Κ.Δεκαβάλλα ως σύμβουλο μελέτης και εντάσσεται πλήρως στο υφιστάμενο τοπίο. Η επιλογή της θέσης της νέας πισίνας στο νοτιοανατολικό και πιο φωτεινό τμήμα του κήπου προσφέρει ανεμπόδιστη θέα προς τη θάλασσα και το νησί του Ράφτη.

Πρόκειται για μία περιορισμένης έκτασης κατασκευή (~40,00τ.μ.), σε μικρή απόσταση από την κατοικία ώστε να μη θίγονται τα φέροντα ή αρχιτεκτονικά στοιχεία του υπάρχοντος κτιρίου. Η περίμετρος της πισίνας διαμορφώνεται από πέτρινα πεζούλια ίδιου μεγέθους, υλικού και απόχρωσης με αυτά που ήδη βρίσκονται στο υπόλοιπο περιβάλλοντα χώρο της κατοικίας. Εσωτερικά επενδύεται με ημίλευκο μάρμαρο, ώστε να αντανακλώνται στην επιφάνεια του νερού όλες οι εναλλαγές του φυσικού φωτός κατά τη διάρκεια της ημέρας. Τέλος, διατηρήθηκε στο σύνολό της η υπάρχουσα φύτευση και προστέθηκαν νέα θαμνώδη μεσογειακά φυτά – λεβάντες, δενδρολίβανα, ώστε -σε συνδυασμό με τη θέση, το μέγεθος και τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν- η νέα προσθήκη να εντάσσεται αρμονικά στο υφιστάμενο περιβάλλον τόσο της κατοικίας όσο και του οικισμού.

Ο σχεδιασμός του συγκροτήματος του Απολλωνίου ξεκίνησε  το 1969, από τον αρχιτέκτονα και πολεοδόμο Κωνσταντίνο Δοξιάδη. Ο ίδιος οραματιζόταν να λειτουργήσει ως ένας πυρήνας ζωής, μία κοινωνία, όπου η σύγχρονη κατοίκηση θα εναρμονίζεται με τη διαχρονική απλότητα του Αττικού τοπίου. Σήμερα λειτουργεί ως παραθεριστικός οικισμός, με αποκλειστική δυνατότητα κίνησης στο εσωτερικό του αυτήν των πεζών, με συγκεντρωμένους τους χώρους στάθμευσης έξω από αυτόν, με κοινόχρηστους χώρους ανάπαυσης και κατοικίες με ιδιωτικές αυλές. Το συνολικό έργο εξακολουθεί να αποτελεί μέχρι σήμερα πρότυπο παραθεριστικό κέντρο, ενώ το 2014 χαρακτηρίστηκε ως ιστορικός τόπος.